The State...

Αν μελετήσει κανείς με προσοχή και χωρίς προκαταλήψεις την παγκόσμια οικονομική Ιστορία, αυτό που θα διαπιστώσει είναι πως όποια “πέτρα” μεγάλης κρίσης και οικονομικής καταστροφής (και όχι μόνο) και να σηκώσει, αυτό που θα βρει “από κάτω” είναι το ίδιο “το κράτος”.

Για την ακρίβεια αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πως από τη στιγμή που δημιουργείται ένα κράτος, από την ίδια στιγμή δημιουργείται και μπαίνει σε κίνηση και ένας κύκλος ακμής και παρακμής ενός οποιοδήποτε μικρού ή μεγάλου πολιτισμού.

Και αυτό γιατί στην αρχή όταν και δημιουργείται ένα κράτος, αυτό είναι ως επί το πλείστων μικρό και αποτελεσματικό με αποτέλεσμα να έχουμε και την περίοδο της ακμής του, ενώ σχεδόν πάντα με την πάροδο του χρόνου (και λόγω πάντα της ατελούς ανθρώπινης φύσης) αυτό είναι καταδικασμένο να μεγαλώνει συνεχώς, σηματοδοτώντας έτσι από ένα σημείο και μετά την περίοδο της παρακμής του, ενώ στο τέλος αυτό που γίνεται πάντα είναι να καταλήγει ένα “Leviathan State” καταβροχθίζοντας σχεδόν τα πάντα και ορίζοντας έτσι την περίοδο της τελικής και ολοκληρωτικής κατάρρευσης του όποιου πολιτισμού έχει ήδη δημιουργηθεί.

Και όμως οι περισσότεροι σήμερα είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό και είτε αριστεροί είτε δεξιοί, είτε κομμουνιστές είτε εθνικοσοσιαλιστές και είτε δημοκράτες είτε φασίστες, σε ένα πράγμα συμφωνούν:

Πως αυτό που χρειαζόμαστε για να λύσουμε τα προβλήματα μας (τα οποία στην πραγματικότητα τα δημιούργησε το ίδιο το κράτος) είναι απλά περισσότερο κράτος, με τη διαφορά βέβαια πως αυτό πρέπει να βρίσκεται υπό την δική τους εξουσία και όχι υπό του εξουσία “του άλλου”.

Το κράτος υποτίθεται πως δημιουργείται για να προστατέψει τους πολίτες του από την καταπίεση, την αδικία και την παρανομία των άλλων πολιτών, αλλά αυτό που συμβαίνει πάντα στην πράξη είναι πως το κράτος όσο περνά ο καιρός αποκτά όλο και περισσότερη εξουσία και έτσι στο τέλος από την καταπίεση και την αδικία του ίδιου του κράτους δεν υπάρχει πια κανείς για να προστατέψει τους ίδιους τους πολίτες.

Και όλα αυτά φυσικά με το πρόσχημα πως το κράτος γνωρίζει πάντα καλύτερα από τους ίδιους τους πολίτες του ποιο είναι το σωστό και το δίκαιο και γι' αυτό και μπορεί να ληστεύει (πάντα για καλό σκοπό) και “με το έτσι θέλω” τους πολίτες του και να παίρνει πχ τα χρήματα από τους “μεν” για να τα δίνει στους “δε” και πάντα επειδή αυτό είναι πιο “δίκαιο” και το έχει “επικυρώσει” άλλωστε και η ίδια η δημοκρατία δια της (σχετικής) πλειοψηφίας των ίδιων των πολιτών!!!

Και όλα αυτά γιατί όπως επιτάσσει και ο ίδιος ο “πολιτισμός” ο οποίος μοιραία από κάποια στιγμή και μετά πάντα δημιουργείται (από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ακόμη) το State πάντα από κάποια στιγμή και μετά γίνεται "Welfare State" είτε με “άρτο και θεάματα”, είτε με “σύνταξη και Leisure” και έτσι για να συντηρηθεί πρέπει πάντα να “καταβροχθίζει” όλο και περισσότερο, είτε μέσω της κλοπής και δια της εφορίας, είτε μέσω της παραχάραξης και δια του νομίσματος.

Όμως το κακό είναι πως το πατερναλιστικό αυτό κράτος που μοιραία από κάποια στιγμή και μετά δημιουργείται, δεν έχει ως μόνο αποτέλεσμα τον έλεγχο και την κυριαρχία επί των πολιτών του, αλλά το χειρότερο είναι πως στο τέλος καθιστά και τον ίδιο πολίτη εντελώς άβουλο και ανόητο, γιατί τον μαθαίνει να μην σκέφτεται και να ενεργεί προς ιδίων όφελος, αλλά να τα περιμένει όλα από το ίδιο το κράτος.

Μοιραία λοιπόν στο τέλος μετά την ανοησία έρχεται και η κατάρρευση του ίδιου του κράτους και του πολιτισμού τον οποίο αυτό έχει δημιουργήσει.

Και όμως το κράτος στην πραγματικότητα δεν είναι (όπως σχεδόν όλοι πιστεύουν) άκρως απαραίτητο και έτσι “μονόδρομος” για την δημιουργία και την σωστή λειτουργία μιας κοινωνίας. Αρκεί απλά να αναλογιστεί κανείς πως αυτό που έχει αποδειχθεί περίτρανα στην παγκόσμια Ιστορία είναι ότι ο ελεύθερος άνθρωπος γι' αυτό για το οποίο “φημίζεται” είναι πως δια της λογικής του και δια της εξυπνάδας του (φυσικά για κάποιους και όχι για όλους) μπορεί και λύνει τα όποια δυσεπίλυτα προβλήματα.

Και από την άλλη το μόνο σίγουρο είναι πως (πάλι όπως έχει αποδειχθεί περίτρανα από την παγκόσμια Ιστορία) γι' αυτό που δεν φημίζεται το ίδιο το κράτος είναι για την σωστή και βέλτιστη αξιοποίηση των οικονομικών πόρων του.

Έτσι μπορεί λοιπόν ακόμη και σήμερα και μετά την μεγαλειώδη κατάρρευσή του κρατισμού δια μέσω του κομμουνισμού, οι κομμουνιστές μέρα νύχτα να βρίζουν και να σχίζουν τα ιμάτια τους για τους κακούς και τους ανάλγητους καπιταλιστές αλλά και αυτοί στην πραγματικότητα καπιταλιστές είναι, απλά η διαφορά τους είναι πως αυτοί ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να πιστεύουν πως "καπιταλιστής" πρέπει να είναι μόνο το κράτος και μετά κατηγορούν και από πάνω τους καπιταλιστές για μονοπώλια.

Όμως δυστυχώς γι' αυτούς, η ανθρώπινη φύση έχει αποδείξει πολλάκις πως όταν κάτι δεν ανήκει μόνο σε έναν αλλά σε πολλούς, αυτοί έχουν την τάση να το εκμεταλλεύονται με βραχυπρόθεσμο και όχι με μακροπρόθεσμο ορίζοντα και πάντα έχοντας την φιλοσοφία και την νοοτροπία του γνωστού:

” Ότι φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας”.

Και γι' αυτό άλλωστε στο τέλος βγήκε και αυτό το γνωστό μεν αλλά σοφόν δε:

“Δώστε στο κράτος τη διαχείριση της Σαχάρας και σε λίγα χρόνια θα αρχίσει να εισάγει άμμο”..

Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...