Το χρήμα(στο λαιμό μας)...

Αν αυτή τη στιγμή βγω έξω στο δρόμο και αρχίσω να ρωτάω τους περαστικούς ποια διαφορά έχει το χαρτονόμισμα των 10€ με αυτό των 50€ και γιατί πχ το 100ρικο να έχει πενταπλάσια αγοραστική αξία από ένα 20ρικο, μάλλον η καλύτερη απάντηση που θα πάρω από κάποιους θα είναι:

“Γιατί έτσι είναι ρε φίλε... μην είσαι περίεργος ...”

Οι περισσότεροι το πιο πιθανό είναι πως θα πιστέψουν πως έχουν να κάνουν με ένα ακόμη από τα τόσα πολλά “θύματα” της Ελληνικής κρίσης, το οποίο “ακροβατεί” πότε στα όρια της γραφικότητας και πότε της τρέλας, υποστηρίζοντας περίεργες θεωρίες συνωμοσιών.

Και εδώ που τα λέμε μπορεί να έχουν και δίκιο (ειδικά οι πρώτοι).

Όμως στην προκειμένη περίπτωση είναι όντως τρελός ο ένας που διαφωνεί με τους πολλούς ή μήπως τελικά είναι τρελοί αυτοί που διαφωνούν με τον ένα; 
  Και όμως η σωστή απάντηση στην παραπάνω ερώτηση, δηλαδή στο ποια  διαφορά έχουν τα χαρτονομίσματα εκτός των χρωμάτων και των σχεδίων, είναι πως στην πραγματικότητα δεν έχουν καμιά απολύτως διαφορά τέτοια για να αξίζει πχ το ένα πέντε και δέκα φορές πιο πολύ από το άλλο.

Απλά αξίζουν τόσο όσο γράφουν επάνω γιατί το λέει το “κράτος” (το οποίο και θα αναλυθεί πλήρως σε επόμενη νεκροψία-νεκροτομή).

Το κράτος (και μην ακούσω τίποτε για ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες και άλλες τέτοιες π@π@ρΙ€$ με τον Τοτό) παίρνει απλά ένα χαρτί, γράφει επάνω ένα νούμερο(όποιο θέλει) και αυτό είναι που ισχύει.

Και οι περισσότεροι πολίτες (αφελείς ή μη) το δέχονται απλά γιατί μάλλον δεν τους έχει απασχολήσει ποτέ το όλο θέμα (και γιατί άλλωστε;) αλλά κυρίως επειδή αυτό ως ένα σημείο τους (μας) συμφέρει σχεδόν όλους.

Για παράδειγμα συμφέρει το ίδιο το κράτος, γιατί έτσι μπορεί και δανείζεται συνεχώς (θεωρητικά) όσα χρήματα θέλει και φθηνά, χωρίς να χρεοκοπεί ποτέ (πάλι θεωρητικά) και έτσι να μπορεί να κάνει “το κομμάτι” του βρε αδελφέ, μοιράζοντας χρήματα συνεχώς χωρίς να εξαρτάται από “άλλους” και κυρίως από αυτές τις “ανάλγητες” αγορές.

Συμφέρει τις τράπεζες γιατί όχι μόνο και αυτές δεν χρεοκοπούν ποτέ (ή μάλλον χρεοκοπούν μόνο όταν το κράτος το αποφασίσει) αλλά και έχουν (σχεδόν) τζάμπα και άπειρη “πρώτη ύλη” για να πουλήσουν στους καταναλωτές και να τα οικονομήσουν με τόκο.

Συμφέρει τους ίδιους τους πολίτες και ειδικά τους αποταμιευτές οι οποίοι (θεωρητικά) δεν χάνουν ποτέ τις αποταμιεύσεις τους γιατί και να χρεοκοπήσει η τράπεζα τότε το κράτος απλά μπορεί να ξανατυπώσει τα χαρτονομίσματα και τα δώσει στους καταθέτες και έτσι “ούτε γάτα ούτε ζημιά”.

Συμφέρει όλους τους καταναλωτές γιατί ανεξάρτητα του τι παράγει ο καθένας “εκεί έξω” κυκλοφορεί μπόλικο χρήμα (κάλπικο ή δανεικό ποιος ασχολείται και γιατί;) για να μπορέσουν πιο εύκολα να το αποκτήσουν με κάποιο τρόπο και να καταναλώσουν αγοράζοντας προϊόντα και υπηρεσίες.

Συμφέρει τους συνταξιούχους, τους Δ.Υ (εμένα δηλαδή) κτλ κτλ γιατί “μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει” το κράτος μπορεί πάντα να πληρώνει ανελλιπώς μισθούς και συντάξεις και έτσι ο μήνας για όλους εμάς τους προνομιούχους “να έχει πάντοτε εννιά”.

Συμφέρει τους εμπόρους προϊόντων και υπηρεσιών γιατί με τόσο χρήμα "εκεί έξω" πουλάνε σίγουρα περισσότερο και έτσι έχουν και μεγαλύτερο κέρδος.

Συμφέρει τους επιχειρηματίες γιατί στις τράπεζες υπάρχει άπειρο χρήμα για να δανειστούν και να “επιχειρήσουν” και ειδικά αυτούς που ήδη παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες γιατί έτσι και αυτοί πουλάνε πολύ περισσότερα κ.ο.κ.

Αφού λοιπόν εδώ έχουμε να κάνουμε την τέλεια “Win to Win situation” που μας (καρά)συμφέρει όλους μας, εγώ απορώ γιατί δεν μας μοιράζουν το χρήμα στο δρόμο και με τα “τσουβάλια” ή ακόμη καλύτερα όπως λένε και οι “οπαδοί” του Keynes με τα ελικόπτερα για να λυθεί επιτέλους το πρόβλημα και του Ελληνικού κράτους, αλλά και όλων των άλλων σε όλο τον κόσμο;

Δυστυχώς η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι πολύ απλή είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει:

ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ ΟΛΟΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΠΩΣ ΤΑ ΧΑΡΤΟΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ. (ή σχεδόν όλοι... γιατί είπαμε!!!)

Με άλλα λόγια και για όποιον δεν κατάλαβε ακόμη η σημερινή ευημερία γύρω μας είναι στο μεγαλύτερο μέρος της πλαστή, γιατί στην πραγματικότητα βασίζεται πάνω σε κάλπικα χαρτονομίσματα τα οποία μοιράζονται κιόλας υπό την μορφή δανεικών, αλλά ταυτόχρονα και στην “ατελή” ανθρώπινη φύση που δεν το έχει πάρει ακόμη “πρέφα” για να γίνει “του κουτρούλη ο γάμος” και τότε ο Δυτικός πολιτισμός να διαλυθεί εκ των έσω.

Βέβαια μπορεί η “ατελής” αυτή ανθρώπινη φύση όχι μόνο να μας σώζει μέχρι στιγμής αλλά και να μας εξασφαλίζει και μια “Wonderful Life” ειδικά εμάς τους Δυτικούς, αλλά το κακό είναι πως αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά στην παγκόσμια οικονομική Ιστορία.

Με άλλα λόγια δεν είναι η πρώτη φορά που το κράτος πήρε με κάποιο τρόπο τον έλεγχο του χρήματος (γιατί Ω ναι!!! τον περισσότερο ιστορικά χρόνο δεν τον είχε) και άρχιζε να γράφει ότι νούμερα του “κάπνιζε” πάνω σε ένα κομμάτι “όμορφο” χαρτί, το οποίο όμως στην πραγματικότητα δεν έκανε ούτε για χαρτοπετσέτα.

Και το ακόμη χειρότερο είναι πως κάθε φορά αυτό το “έργο” όταν έχει “παιχθεί” στην ανθρώπινη Ιστορία έχει τελειώσει πολύ άσχημα και πάντα με τον ίδιο τρόπο.
 
Είτε με μια μεγάλη οικονομική κρίση όταν το κράτος το παράκανε στο "ναρκωτικό" και στην “παραχάραξη”, είτε με κάποιο μεγάλο πόλεμο είτε και με τα δύο και όταν οι “ατελείς” που τώρα κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου “ξύπνησαν” ένα πρωί κυρίως λόγω της αύξησης των τιμών και όλο και περισσότεροι άρχισαν να αναρωτιούνται και αυτοί όπως και εγώ τώρα γιατί ένα χαρτονόμισμα αξίζει τα “λεφτά” αυτά που λέει πάνω του και το ακόμη χειρότερο είναι πως επειδή στην πραγματικότητα οι περισσότεροι είναι και περισσότερο “ατελείς” από εμένα, συνήθως Ιστορικά υπερβάλουν προς το άλλο άκρο.

Όμως ας είμαστε αισιόδοξοι γιατί μπορεί αυτή τη φορά:

“Τα πράγματα να είναι όντως διαφορετικά....”

και όλα αυτά να μην συμβούν ποτέ και οι αφελείς και ατελείς ότι και να γίνει να μην “ξυπνήσουν” ποτέ γιατί όπως έχει πει και ο Αϊνστάιν:

“Η ανθρώπινη ανοησία είναι όντως άπειρη”...

Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...
  

Η ατέλεια...

Άραγε τι θα γινόταν αν όλοι οι άνθρωποι ήταν τέλειοι και έκαναν πάντα το “σωστό” χωρίς να κάνουν ποτέ λάθη;

Σε αυτή την περίπτωση είναι προφανές πως όχι μόνον δεν θα υπήρχε μέλλον, αλλά δεν θα υπήρχε ούτε καν παρελθόν.

Άρα οδηγούμαστε μοιραία στο συμπέρασμα πως δεν είναι η “τέλεια” αλλά είναι η “ατελής” ανθρώπινη φύση αυτή που γράφει τόσο το μέλλον όσο και το παρελθόν.

Και ως τρανή απόδειξη αυτού αρκεί να εξετάσουμε ένα (οποιοδήποτε) από τα μεγαλύτερα πρόσφατα γεγονότα της παγκόσμιας Ιστορίας, τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αν δεν ήταν π.χ ο Χίτλερ που ήταν (αποδεδειγμένα) τρελός θα υπήρχε άραγε Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος;

Μετά αν η πλειοψηφία των Γερμανών πολιτών δεν είχαν τότε τουλάχιστον “ατελή φύση” εξαιτίας του μίσους και της εκδικητικότητας που τους είχε διαποτίσει μέχρι το κόκκαλο, θα είχαν εκλέξει ποτέ ως καγκελάριο έναν τρελό σαν τον Χίτλερ;

Ή αν οι σύμμαχοι δεν ήταν και αυτοί με την σειρά τους “ατελείς” δηλαδή αλαζόνες θα έκαναν ποτέ αυτή την εκδικητική κατά γενική ομολογία συνθήκη των Βερσαλιών, η οποία οδήγησε ουσιαστικά στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο;

Ή αν τελικά δεν γινόταν ο Πρώτος θα γινόταν ποτέ ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος κ.ο.κ και έτσι μπορούμε να φτάσουμε μέχρι την εποχή του Χριστού και στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ακόμη πιο πριν.

Είναι προφανές λοιπόν πως οι περισσότεροι ιστορικοί, εκπαιδευτικοί, πολιτικοί αλλά και απλοί πολίτες σήμερα την έχουν “πατήσει” χοντρά με αυτό το: “Οι νικητές γράφουν την Ιστορία”, βλέποντας απλά και μόνο το αποτέλεσμα και όχι την πραγματική αιτία.

Η Ιστορία λοιπόν (όπως και το μέλλον) γράφεται από την ατελή ανθρώπινη φύση και έτσι για να έρθει αυτό το “Τέλος της Ιστορίας” το οποίο επικαλείται ο Francis Fukuyama, θα πρέπει ο άνθρωπος στην συντριπτική του πλειοψηφία να γίνει τέλειος.

Όμως δυστυχώς (ή ευτυχώς) όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις τόσο από την ίδια την Ιστορία όσο και από την ίδια την καθημερινότητα, ο άνθρωπος στην συντριπτική του πλειοψηφία δεν είναι “τέλειος”, αλλά “ατελής” για να μην πούμε εντελώς “άχρηστος”.

Αρκεί κανείς απλά να κοιτάξει γύρω του σήμερα στην γειτονιά του, στην πόλη του, στη πατρίδα του, στην ήπειρό του, στους πολιτικούς που τον εκπροσωπούν, στον κόσμο όλο τέλος πάντων απλά για να καταλάβει αμέσως πως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων όχι μόνο σήμερα αλλά ανέκαθεν ήταν και θα είναι “ατελής”.

Αυτός λοιπόν είναι και ο κυριότερος λόγος που ένας πολιτισμός ιστορικά διαγράφει έναν κύκλο και κάποια στιγμή τα τινάζει "τα πέταλα".

Γιατί οι άνθρωποι στο διάβα της Ιστορίας και ειδικά κατά την δημιουργία ενός κράτους και κατόπιν ενός πολιτισμού βρίσκονται συνεχώς αντιμέτωποι με τα ίδια και τα ίδια προβλήματα και αυτοί είναι "καταδικασμένοι" από κάποια στιγμή και μετά λόγω της ατελούς αυτής τους φύσης να δίνουν πάντα τις ίδιες και τις ίδιες λύσεις, βέβαια πάντα πιο παραγωγικά λόγω της πιο προηγμένης τεχνολογίας, διαλέγοντας όμως πάντα τον πιο εύκολο και λιγότερο οδυνηρό από βραχυπρόθεσμης άποψης αλλά πάντα λανθασμένο δρόμο, μην έχοντας ποτέ διδαχθεί σχεδόν τίποτε από την Ιστορία τους και πιστεύοντας πάντα πως ειδικά γι' αυτούς: “Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά”.

Έτσι λοιπόν για παράδειγμα πάντα ένα State αρχίζει από ένα σημείο και μετά τα “Welfare State” καταναλώνοντας περισσότερα απ' όσα παράγει και όταν κάποια στιγμή μοιραία αρχίζει η παρακμή και η κατηφόρα τότε σχεδόν πάντα οι άνθρωποι εξαιτίας ακριβώς αυτής της ατελούς φύσης τους αντί να πάρουν τα μακροπρόθεσμα σωστά αλλά επώδυνα από βραχυπρόθεσμης άποψης μέτρα και να αλλάξουν την “Ιστορία”, λόγω ακριβώς της έμφυτης αυτής τάσης της “αποφυγής του πόνου” που διαθέτει η ανθρώπινη φύση, σχεδόν πάντα επιλέγουν τον “εύκολο δρόμο” και ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνουν είναι πάντα να παραχαράζουν το νόμισμα.

Και μπορεί στο παρελθόν για να παραχαράξουν το νόμισμα να χρειαζόταν πχ να μαζέψουν όλα τα νομίσματα για να τα λιώσουν και να αντικαταστήσουν τα μέταλλα τους με άλλα μικρότερης αξίας αυξάνοντας έτσι την παροχή του τότε κυκλοφορούντος χρήματος το πολύ κατά ένα 20 με 30% για να καταφέρουν τελικά έτσι να καμουφλάρουν κάπως την παρακμή και να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι η οικονομία τους συνεχίζει να πηγαίνει καλά, ενώ τώρα λόγω της μεγαλύτερης παραγωγικότητας και της πιο προηγμένης τεχνολογίας να πατάνε απλά μερικά κουμπιά και να αυξάνουν άμεσα την παροχή κατά 200 με 300% ή όσο αυτοί επιθυμούν και μετά να γελάνε, αλλά η παραχάραξη του νομίσματος παραμένει πάντα παραχάραξη, ένα έργο δηλαδή που στον διάβα της Ιστορίας τελειώνει πάντα με τον ίδιο τρόπο.

Βέβαια το κακό με όλα αυτά είναι πως ενώ παλιά μπορεί να χρειαζόταν πχ 200 με 300 χρόνια και πολύ περισσότερες μ@λ@kI€$ ανθρώπινης “ατελούς φύσης” για να καταρρεύσει και να εξαφανιστεί εντελώς ένας πολιτισμός, όμως τώρα μάλλον λόγω της ταχύτητας που έχει εισάγει αυτή η “νέα” τεχνολογία και η τεράστια αυτή αύξηση της παραγωγικότητας, ίσως τελικά και να χρειαστούν μόνο 20 με 30 το πολύ χρόνια για να τα τινάξει πλήρως "τα πέταλα" ένας πολύ πιο σύγχρονος και πολύ πιο τεχνολογικά προηγμένος πολιτισμός, όπως πχ ο σημερινός Δυτικός. 
    

Η ηδονή...

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως η ανθρώπινη φύση διαθέτει έμφυτη την ροπή προς την ηδονή.

Αν όμως η ηδονή που παράγεται πχ από το χάιδεμα των ανθρώπινων γεννητικών οργάνων είναι ωφέλιμη για έναν πολιτισμό γιατί ενίοτε συμβάλει στην ανθρώπινη αναπαραγωγή, το συνεχόμενο “χάιδεμα” των ανθρώπινων αυτιών με λόγια αρεστά σχεδόν πάντα οδηγεί στην ανθρώπινη αποχαύνωση και στο τέλος στην καταστροφή του πολιτισμού.

Και όλα αυτά απλά γιατί η συγκεκριμένη αυτή ηδονή σε συνδυασμό με τα άλλα δύο κύρια χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης δηλαδή την άγνοια και την ανοησία (τα οποία και θα αναλυθούν σε επόμενες “νεκροψίες-νεκροτομές”) δημιουργούν ένα αυτοτροφοδοτούμενο και “εκρηκτικό” μείγμα στο οποίο το ένα τρέφει το άλλο με τελική κατάληξη πάντα την ανθρώπινη καταστροφή.

Διότι η ηδονή από το "χάιδεμα των αυτιών" εν καιρό ειρήνης και μέσα σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα κάνει τους ανθρώπους από ένα σημείο και μετά να εκλέγουν αυτούς που είτε από σκοπιμότητα είτε από ανοησία μπορούν και “χαϊδεύουν” καλύτερα τα αυτιά των ψηφοφόρων τάζοντας τους τα περισσότερα και τους “χαζεύουν” σε τέτοιο βαθμό που τους κάνει να πιστεύουν πως είναι φτωχοί απλά και μόνο επειδή τους έχουν κλέψει “οι άλλοι” οι πλούσιοι ντε οι εφοπλιστές και οι τοκογλύφοι και πως ψηφίζοντας αυτούς θα πάρουν πίσω τα κλεμμένα, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν από ένα σημείο και μετά είναι να το "ρίχνουν στα δανεικά" και να κλέβουν αυτοί με το “έτσι θέλω” και πάντα με το γράμμα του νόμου τους άλλους, δηλαδή αυτούς που παράγουν πραγματικά, ζώντας συνεχώς εις βάρος τους.

Και όλα αυτά φυσικά επειδή το επιβάλει ο “πολιτισμός”, για να καταπολεμηθεί η αδικία της κοινωνίας και να επιτευχθεί επιτέλους η ισότητα, η δικαιοσύνη και η καθολική ευημερία μέσω της ισοκατανομής του πλούτου.

Και όταν κάποια στιγμή όλο αυτό το σκηνικό “σκάσει” και έρθει η ώρα της “πληρωμής” όπως συμβαίνει τώρα ειδικά στη χώρα μας, το “χάιδεμα των αυτιών” είναι αυτό που απομακρύνει τους ανθρώπους από την αλήθεια κάνοντας τους να πιστεύουν πως κάπου εκεί έξω υπάρχουν κάποιοι που είναι προδότες ή κάποιοι που είναι Εβραίοι και που τα έχουν “στήσει” όλα ή τέλος πάντων κάποιοι κακοί (και πάντα τοκογλύφοι) που φταίνε για όλα τα δεινά και για όλες τις αδικίες και αυτοί φυσικά δεν είναι άλλοι από τον ίδιο τον καπιταλισμό (λες και είναι δυνατόν να γίνει κάτι πολύ καλό και κάτι πολύ μεγάλο χωρίς κεφάλαιο) και τον κατάπτυστο νεοφιλελευθερισμό τον οποίον σχεδόν όλοι “φτύνουν” και βρίζουν καθημερινά ως τον αποκλειστικό υπεύθυνο για όλα τα δεινά που συμβαίνουν γύρω τους αλλά και που θα συμβούν στο μέλλον, χωρίς όμως σχεδόν κανένας τους να γνωρίζει τι είναι πραγματικά αυτός και τι πρεσβεύει και το ακόμη χειρότερο με τους περισσότερους αριστερούς ή δεξιούς που τον βρίζουν σήμερα να έχουν σε πολλά και συγκεκριμένα σημεία τις ίδιες απόψεις με αυτόν.
 
Έτσι λοιπόν αυτό που γίνεται πάντα είναι από το πολύ το “χάιδεμα” η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών στο τέλος να "χρωστάει της Μιχαλούς" να έχει μπλέξει το καλό με το κακό και το αληθινό με το ψεύτικο, να αρχίζει να νομίζει ότι νάνε, να ψηφίζει ότι νάνε και πάει λέγοντας, με την πραγματική οικονομία μοιραία κάποια στιγμή να καταρρέει γιατί αυτοί που παράγουν μοιραία κάποια στιγμή και αυτοί “ψοφάνε” από το πολύ “άρμεγμα”, παίρνοντας όμως μαζί τους και την δημοκρατία και τότε από τους “απατεώνες” και τους ανόητους της δημοκρατίας περνάμε στους ακόμη πιο ανόητους της δικτατορίας και στο τέλος όλα γίνονται “μØÛνί καπέλο” και ο πολιτισμός πάει περίπατο.

Και το "ηθικό δίδαγμα" απ' όλα αυτά;

Ότι ενώ το “μØÛνί καράβια σέρνει”..
 
στο τέλος πάντα το “αυτί καράβια δένει”...

Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...
  

H Παροδικότητα...

Είναι στη φύση του ανθρώπου να θεωρεί ως μόνιμο κάτι που διαρκεί για αρκετό διάστημα. Και όσο πιο μεγάλο το διάστημα τόσο πιο ισχυρή η βεβαιότητα αυτής της μονιμότητας. Φανταστείτε λοιπόν τώρα κάτι που να διαρκεί από 200 έως και 300 χρόνια όπως πχ ένας πολιτισμός. Μετά από τόσα πολλά χρόνια είναι απολύτως λογικό σχεδόν όλοι να “σκάνε” στα γέλια όταν ακούνε απόψεις οι οποίες αμφισβητούν την “αιωνιότητα” ενός πολιτισμού ειδικά όταν αυτός είναι ο δικός μας ο “άτρωτος” Δυτικός πολιτισμός.

Όμως δυστυχώς (ή ευτυχώς) όπως έχει πει κάποτε και ο Ηράκλειτος: “Τα πάντα ρει και ουδέν μένει”.
 
Αρκεί γι' αυτό κανείς απλά να ρίξει μια ματιά γύρω του για να διαπιστώσει πως κανένας από τους μεγάλους και ξακουστούς πολιτισμούς του παρελθόντος δεν υπάρχει πια σήμερα. Όλοι απεβίωσαν κάποια στιγμή και το κυριότερο απεβίωσαν έχοντας σχεδόν τα ίδια συμπτώματα.

Και αυτό γιατί ένας πολιτισμός είναι στην πραγματικότητα ένας ζωντανός οργανισμός ο οποίος βασίζεται πρωτίστως πάνω στην ανθρώπινη φύση και κατά συνέπεια έχει και αυτός τα στάδια του και τις ηλικίες του όπως για παράδειγμα τη νιότη του, την εφηβεία του, την μέση ηλικία, την τρίτη ηλικία και τέλος και τον θάνατο του, με το κάθε ένα στάδιο να έχει όπως και ακριβώς ο ίδιος ο άνθρωπος τα δικά του χαρακτηριστικά.

Για παράδειγμα σχεδόν όλοι οι πολιτισμοί του παρελθόντος όταν ξεκίνησαν στην αρχή της “νιότης” τους και πάνω στην ακμή τους ήταν απλοί στη σύνθεσή τους και άκρως παραγωγικοί έτσι ώστε με λίγη ενέργεια στην είσοδό τους να παράγουν περισσότερη ενέργεια στην έξοδο, αλλά με το πέρασμα των χρόνων άρχισαν να γίνονται όλο και πιο πολύπλοκοι και πιο αναποτελεσματικοί με αποτέλεσμα να απαιτούν όλο και μεγαλύτερη ενέργεια στην είσοδο τους για να "συντηρηθούν" όπως για παράδειγμα σιτάρι για την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ή καλαμπόκι για τον πολιτισμό των Μάγιας, με την παραγόμενη όμως ενέργεια στην έξοδο από ένα σημείο και μετά να μειώνεται διαρκώς μέχρι στο τέλος να μηδενίζεται εντελώς στα τελικά στάδια της κατάρρευσης.

Και όλοι αυτοί οι πολιτισμοί όταν άρχιζε η "κατηφόρα" κατέφευγαν ακριβώς στις ίδιες μεθόδους και στα ίδια “γιατροσόφια” για να απαλύνουν ή και να “καμουφλάρουν” την παρακμή τους και την στα πρόθυρα της κατάρρευσης κλονισμένη “υγεία” τους, όπως για παράδειγμα στην παραχάραξη του νομίσματος τους ή στο όλο και μεγαλύτερο “άρμεγμα” μέσω της φορολογίας των παραγωγικών τους τάξεων κτλ.

Και μπορεί παλαιότερα το όλο “θέμα” να ήταν το σιτάρι ή το καλαμπόκι όμως σήμερα η ενέργεια(ναρκωτικό) στην είσοδο ειδικά του Δυτικού πολιτισμού είναι αδιαμφισβήτητα το χρέος το οποίο πρέπει να αυξάνεται συνεχώς για να μπορεί ο “ασθενής” να στέκεται όρθιος και να “περπατάει”. Το πρόβλημα όμως όπως και με τις άλλες πάλαι ποτέ πανίσχυρες αυτοκρατορίες του παρελθόντος είναι πως με την πάροδο του χρόνου ο “ασθενής” ανταποκρίνεται όλο και λιγότερο στην αύξηση του "ναρκωτικού" (χρέους), ενώ από κάποια στιγμή και μετά από την πολλή την αύξηση τελικά τα “τινάζει τα πέταλα”.
 
Εδώ λοιπόν βρισκόμαστε σήμερα. Τα συμπτώματα, οι εξετάσεις, αλλά κυρίως η κλινική κατάσταση του ασθενούς, ο οποίος ίσα ίσα που μπορεί να στέκεται στα πόδια του και να περπατάει και όλα αυτά μετά από τις πρωτόγνωρες για καιρό παγκόσμιας ειρήνης τεράστιες αυτές δόσεις του ναρκωτικού (χρέους), δείχνουν πως ο ασθενής οδεύει αργά αλλά σταθερά προς μια βαριά κρίση, δηλαδή προς ένα βαρύ έμφραγμα ή εγκεφαλικό που θα τον "γονατίσουν" και θα του αφήσουν σημαντικά κουσούρια σε τέτοιο βαθμό που τα επιπλέον ναρκωτικά και τα γιατροσόφια των απανταχού πολιτικών και διοικούντων δεν θα του κάνουν πια τίποτε.

Με άλλα λόγια αυτό που βλέπουμε τώρα να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας σήμερα είναι η αρχή του τέλους του Δυτικού πολιτισμού και αυτό που θα δούμε τα επόμενα χρόνια είναι πως σε αντίθεση με τα προηγούμενα τριακόσια χρόνια περίπου στα οποία για τον Δυτικό πολιτισμό (με μικρά καθοδικά διαλείμματα) η τάση ήταν συνεχώς ανοδική, τώρα από εδώ και πέρα θα ισχύει συνεχώς το “κάθε πέρσι και καλύτερα” με τον Δυτικό πολιτισμό αυτή τη φορά να τα κατεβαίνει τα "σκαλιά" σιγά σιγά και μάλιστα κάποιες φορές κουτρουβαλώντας τα πέντε-πέντε ή δέκα-δέκα, μέχρι φυσικά να τα “τινάξει εντελώς τα πέταλα”.

Βέβαια όλα αυτά θα πάρουν χρόνια και δεκαετίες αλλά ο αργός αυτός "θάνατος” θα είναι και επίπονος για όλους μας και από κάποιο σημείο και μετά και έντονα αισθητός (ακόμη και από τους αφελείς και αδαείς που τώρα "σκάνε" στα γέλια), με την "σκυτάλη" του πολιτισμού να περνάει πια στην Ανατολή.

Και αυτό δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στην παγκόσμια ιστορία, αλλά όπως έχουμε ήδη επισημάνει κανείς δεν μπαίνει στον κόπο για να διαβάσει κανένα ιστορικό βιβλίο της προκοπής, απλά και μόνο ίσως γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου να πιστεύει συνεχώς κάθε φορά πως:

“(Και) Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά....”
 
Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...