Η αιωνιότητα...

Με την “Παροδικότητα” ξεκίνησα αυτόν τον κύκλο πατριώτες, με την “Αιωνιότητα” θα τον τελειώσω.

Αρχικά βέβαια είχα σκοπό να γράψω μερικά ακόμη όπως πχ “ Η ευκολία” , “Η αλαζονεία”, “Η ηλιθιότητα” κτλ, αλλά ο κύριος λόγος για τον οποίο θα τον κλείσω εδώ τελικά αυτόν τον κύκλο δεν είναι μόνο οι (μόνο) δεκαπέντε με είκοσι πέντε καθημερινοί αναγνώστες των “πολιτιστικών” αυτών “Ιατροδικαστικών πορισμάτων” μου.

Έτσι και αλλιώς η “Ιατροδικαστική” ως επιστήμη ποτέ δεν ήταν δημοφιλής και έτσι αυτό το blog από την αρχή του δεν είχε μεγαλεπήβολες βλέψεις. Όσο και αν ακούγεται υπερβολικό (έτσι και αλλιώς όλα υπερβολικά ακούγονται εδώ μέσα) ο βασικός αλλά και απώτερος στόχος του στην πραγματικότητα ήταν να αποτελέσει κάτι σαν μια “χρονοκάψουλα” για τις επόμενες γενιές, μπας και αυτές βάλουν τουλάχιστον μυαλό και γλυτώσουν έτσι από την διαρκή και επαναλαμβανόμενη επανάληψη της Ιστορίας (κάτι που φυσικά δεν το πιστεύω στ' αλήθεια, αλλά είπαμε “λέμε και κυρίως γράφουμε καμιά μ@λ@κία” για να περνάει η ώρα καλοκαίρι που είναι).

Ο βασικός λόγος λοιπόν που σταματάω είναι πως δεν έχω πειστεί ακόμη πραγματικά πως έχει “νόημα” να γράψω κάτι άλλο, ειδικά τώρα που τα “αυτιά” των περισσότερων είναι κλειστά από τον πολύ “πολιτισμό”.

Όταν τα “αυτιά” αυτά μοιραία κάποια στιγμή “ξεβουλώσουν” το ξαναβλέπουμε...

Έτσι και αλλιώς από την αρχή στην πραγματικότητα ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησα την σειρά αυτών των “νεκροτομών-νεκροψιών” του Δυτικού πολιτισμού ήταν αφενός ο “άπλετος” χρόνος μου λόγω των διακοπών του καλοκαιριού, αλλά κυρίως το γεγονός πως δεν μπορώ να διαβάσω πια χωρίς να εκνευριστώ σχεδόν κανένα οικονομικό “άρθρο-ανάλυση” και σχεδόν πουθενά.

Παλαιότερα μπορούσα και γελούσα με όλα αυτά που διάβαζα, αλλά τώρα πια εκνευρίζομαι ίσως γιατί:

“I'm too old for this shit”...

Και όταν λοιπόν μιλάω για την “Αιωνιότητα”, φυσικά δεν αναφέρομαι στην ανθρώπινη “αιωνιότητα” και αυτό γιατί κατά βάθος (και μιλάμε για αμέτρητο) είμαι αισιόδοξος και έτσι δεν πιστεύω πως θα έρθει κάποτε η εποχή που οι άνθρωποι θα ζουν αιώνια.

Να πεθαίνουν πχ μετά από εκατό χρόνια νέοι, όμορφοι και χωρίς ρυτίδες (δηλαδή με άλλα λόγια “υγιέστατοι”) αυτό ναι μπορεί.

Να μην πεθαίνουν όμως ποτέ κατηγορηματικά όχι, γιατί τότε αυτό θα ήταν όχι το τέλος του όποιου πολιτισμού αλλά γιατί αυτό θα ήταν το τέλος όλου του κόσμου.

Ο λόγος για τον οποίο αναφέρομαι στην αιωνιότητα είναι ο “Χρυσός”.

Και αυτό γιατί στην πραγματικότητα ο χρυσός ως οικονομικός παράγοντας στις μέρες μας αποτελεί μια πολύ παρεξηγημένη έννοια, ακόμη και από ανθρώπους που θεωρούνται “ιερά τέρατα” των οικονομικών αλλά και από δισεκατομμυριούχους όπως πχ ο Buffett ο οποίος όπου σταθεί και όπου βρεθεί “τα χώνει” στον χρυσό, όμως η αλήθεια είναι (ακόμη και αν αυτό ηχεί σε κάποιους ως αλαζονική “ύβρης”) πως όσον αφορά τον χρυσό σαν οικονομική έννοια αυτός “την έχει πατήσει χοντρά” και ως εκ τούτου είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα λέει απλά ανοησίες.

Και αυτό γιατί ο χρυσός δεν είναι απλά ένα commodity ή ένα “Βάρβαρο κατάλοιπο” μιας άλλης εποχής (που έλεγε και ο άλλος “ομοϊδεάτης” του ο Keynes), αλλά στην πραγματικότητα είναι το commodity το οποίο επέλεξαν οι πρόγονοί μας ως μέσω ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών, δηλαδή ως το καλύτερο “χρήμα”.

Προσοχή όμως οι πρόγονοί μας που ήταν ελεύθεροι να αποφασίσουν από μόνοι τους τι είναι σωστό δίκαιο και πρακτικό για να είναι “χρήμα” και όχι τι αποφάσισαν κατά καιρούς και επέβαλαν δια της βίας οι κατά καιρούς πολιτικοί και διοικούντες.

Γιατί αν το ψάξει κανείς προσεκτικά θα διαπιστώσει πως το νομισματικό αυτό σύστημα που έχουμε σήμερα δεν επιλέχτηκε ελεύθερα από ελεύθερους ανθρώπους, αλλά ήταν προϊόν κρατικού εξαναγκασμού με υποχρεωτικές και δια θανάτου τιμωρούμενων απαλλοτριώσεις (βλέπε Ρούσβελτ και New Deal) ή προεδρικών διαταγμάτων (ουσιαστικά κρατικών χρεοκοπιών – βλέπε Nixon).

Και σε όλους αυτούς που υποστηρίζουν σήμερα πως ο χρυσός σαν νόμισμα είναι πια “ξεπερασμένος” και πως τώρα πια “τα πράγματα είναι διαφορετικά” και πως εμείς τώρα είμαστε πιο τεχνολογικά προηγμένοι από τους προγόνους μας, εγώ έχω να απαντήσω πως δεν είναι πρώτη φορά στην Ιστορία που έχει εφαρμοστεί Fiat νομισματικό σύστημα με χαρτονομίσματα και πως σε όλες τις προηγούμενες φορές όταν και όπου αυτό εφαρμόστηκε οι περισσότεροι τότε πάλι τα ίδια έλεγαν, για να καταρρεύσει όμως κάποια στιγμή “μετά Βαΐων και κλάδων” το “σάπιο” αυτό σύστημα (και πάντα με τον ίδιο τρόπο) για να επανέλθει κάποια στιγμή ξανά ο χρυσός σαν νόμισμα και άντε πάλι “φτου και από την αρχή” να έχουμε να λέμε και να έχουμε να γράφουμε.

Και αυτή η ελεύθερη απόφαση των ελεύθερων προγόνων μας φυσικά δεν ήρθε από κάποιον συγκεκριμένο “εφευρέτη” αλλά από μόνη της, από την συντριπτική πλειοψηφία και μετά από μια διαρκή διαδικασία “trial and error” μέσα από την οποία δοκιμάστηκαν πολλά εναλλακτικά μέσα ανταλλαγής ως χρήμα (όπως πχ παλαιότερα το αλάτι κ.ο.κ) αλλά στο διάβα της Ιστορίας τελικά επικράτησε ο χρυσός (και το ασήμι) απλά επειδή διέθετε ως commodity σχεδόν όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά για είναι “χρήμα”.

Και για να αναφέρουμε κάποια από αυτά ενδεικτικά επειδή αυτός είναι πχ σπάνιος (αλλά όχι και πολύ σπάνιος όπως πχ τα διαμάντια), είναι “αιώνιος” και με το πέρασμα του χρόνου δεν παθαίνει τίποτε (και έτσι το “χρήμα” συνολικά δεν υφίσταται σοβαρές αυξομειώσεις), δεν παραχαράσσεται εύκολα αλλά και επειδή έχει και ενδογενή και αναγνωρισμένη αξία που πηγάζουν από την χρησιμότητα του για τον άνθρωπο... και άλλα πολλά.

Χαρακτηριστικά τα οποία τα σημερινά “χρήματα” δεν διαθέτουν γιατί αφενός μεν το χρήμα σήμερα παραχαράσσεται πολύ εύκολα (με αποτέλεσμα να μπορεί να αυξηθεί υπέρμετρα η προσφορά του από το τίποτε) ενώ από την άλλη δεν έχει και καμία ενδογενή αξία και έτσι καμιά χρησιμότητα αφού στην πραγματικότητα το χάρτινο και ηλεκτρονικό χρήμα σήμερα δεν κάνουν ούτε για κωλόχαρτα.

Το αν ο χρυσός είναι ή δεν είναι το καλύτερο νόμισμα που υπάρχει και αν στο μέλλον μπορεί να βρεθεί κάποιο άλλο μέσο ανταλλαγής καλύτερο όπως πχ ο λευκόχρυσος ή το νικέλιο ή το Βitcoin ή το “μπιτ κατά ντιπ” ή δεν ξέρω εγώ πιο άλλο, εγώ λέω ότι μπορεί και να βρεθεί, αλλά από την άλλη μια είναι η αλήθεια.

Πως όσοι γελάνε σήμερα και κοροϊδεύουν όλους αυτούς που αναφέρονται στον χρυσό ως νόμισμα χαρακτηρίζοντας τους ως “Gold Bugs”, στην πραγματικότητα γελάνε και κοροϊδεύουν τους ελεύθερους προγόνους τους, δηλαδή την ίδια την Ιστορία τους, πιστεύοντας πως αυτοί είναι τάχα πιο έξυπνοι από αυτούς.

Όμως χρειάζεται προσοχή γιατί στην πραγματικότητα όσοι γελάνε σήμερα στο άκουσμα του χρυσού σαν νόμισμα και λένε πως τώρα ο χρυσός είναι πια ξεπερασμένος σαν νόμισμα γιατί η οικονομία αναπτύσσεται λέει με μεγαλύτερους ρυθμούς απ' ότι μπορεί να υποστηρίξει ο χρυσός, στην πραγματικότητα υπονοούν και αναφέρονται στα δανεικά με την βοήθεια των οποίων η οικονομία σήμερα πάει όπως πάει, δανεικά τα οποία ο χρυσός δεν επιτρέπει σε καμιά περίπτωση να αυξάνονται με εκθετικό ρυθμό, γιατί ουσιαστικά αποτελεί την "άγκυρα" του συστήματος, μην επιτρέποντας τα μεγάλα κρατικά χρέη και τα μακροχρόνια κρατικά ελλείμματα.

Με άλλα λόγια οι περισσότεροι απ' αυτούς που τώρα γελάνε με τον χρυσό και τον “κοροϊδεύουν” στην πραγματικότητα το κάνουν γιατί απλά προτιμούν να ζουν συνεχώς με δανεικά και “πάνω από τις δυνάμεις” τους και όχι με όσα παράγουν πραγματικά.

Για να πω και εγώ την “μαύρη” αλήθεια και εγώ προτιμώ αντί να ζω πχ με 500 ευρώ το μήνα και με βάση αυτά που παράγω, να ζω με αυτά τα 500 και με άλλα 1500 δανεικά το μήνα...

Ποιος δεν θα το ήθελε άλλωστε... για μ@λ@κες ψάχνουμε τώρα;;; και “χέστηκα” και εγώ για το δίκαιο και για το σωστό αλλά και για τον χρυσό...το θέμα μας στο τέλος – τέλος είναι το “τι θα αρπάξει ο κώλος μας”.

Στο τέλος – τέλος όμως όλα εξαρτώνται φυσικά από το αν πιστεύει κανείς για το αν τελικά “γράφει” για όλα αυτά κάποιος “λογαριασμός” ή όχι.

Γιατί αν είναι να μην την “πληρώσουμε” ποτέ, τότε να μας τα μοιράζουν τα δανεικά σε όλους μας και τα QE με τα “τσουβάλια και τα ελικόπτερα” και εμείς να τα (μαζεύουμε) κάνουμε (απ' την) ταράτσα...

Εγώ όμως δυστυχώς συνεχίζω να πιστεύω πως “ο λογαριασμός γράφει” ακόμη και τώρα που τα γράφω εγώ όλα αυτά και πως κάποτε θα μας έρθει κιόλας να τον πληρώσουμε, είτε εμείς, είτε τα παιδιά μας, είτε τα εγγόνια μας.

Και θα είναι τόσο μεγάλος ο “λογαριασμός” που ο πολιτισμός μας τελικά δεν θα το αντέξει...

και τότε θα χαθούν γενιές...

Και τότε είναι που ο χρυσός θα επιστρέψει ξανά για μια ακόμη φορά ως νόμισμα στην παγκόσμια οικονομική Ιστορία.

Και όλα αυτά απλά γιατί όπως η ίδια έχει πολλάκις αποδείξει:

“Όταν καταρρέει ένας πολιτισμός ....

νόμισμα γίνεται πάντα ο χρυσός...”

Τα (ξανα)λέμε (σύντομα) Πατριώτες...

Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...