Η εμπιστοσύνη ...

Μετά από όλα αυτά τα “αιρετικά” και “σχιζοφρενικά” περί ανθρώπινης ατέλειας, άγνοιας και χρήματος άνευ αξίας που έχουν γραφτεί εδώ μέσα, το πλέον λογικό ερώτημα που γεννάται είναι το:

“Καλά όλα αυτά ρε συ πατριώτη, αλλά γιατί αυτό το “σάπιο” σύστημα-“μαγική εικόνα” κατά πως λες, δεν έχει καταρρεύσει ακόμη” και αντέχει τόσα χρόνια ;

Η απάντηση φυσικά είναι και αυτή μονολεκτική όπως άλλωστε και όλα τα χαρακτηριστικά της ατελούς ή μη ανθρώπινης φύσης:

Μα φυσικά λόγω της “Εμπιστοσύνης...”

Η “Εμπιστοσύνη” όπως όλοι γνωρίζουμε είναι ένας όρος άκρως υποκειμενικός και εξαρτάται κυρίως από την ανθρώπινη αντίληψη, δηλαδή την ανθρώπινη φύση και για την ακρίβεια από την “ατελή ανθρώπινη φύση”.

Γι' αυτό άλλωστε και στην παγκόσμια Ιστορία τα παραδείγματα στα οποία ο άνθρωπος είχε κατά καιρούς εμπιστοσύνη στο “τίποτε” ή σε κάτι “κουφό” ή και “τρελό” ακόμη είναι πάρα πολλά (για να μην πούμε ο γενικός κανόνας), “κάτι” το οποίο φυσικά κατόπιν αποδείχτηκε δια της πραγματικότητας ως “ανάξιο εμπιστοσύνης”.

Για την ακρίβεια αυτό που ισχύει στην πράξη με την “εμπιστοσύνη” είναι πως όσο πιο δύσκολο είναι αυτή να κερδηθεί, τόσο πιο εύκολο είναι και να χαθεί.

Έτσι λοιπόν αυτό που συμβαίνει σήμερα στην πραγματικότητα και ειδικά στη Δύση είναι πως το κοινονικο-πολιτικο-οικονομικό αυτό σύστημα “μαγική εικόνα” δεν έχει έρθει ακόμη “τούμπα” γιατί όχι μόνο οι πολίτες του αλλά σχεδόν όλος ο υπόλοιπος κόσμος (και όχι μόνο οι Δυτικοί) ίσως από “κεκτημένη ταχύτητα” ή και από “αδράνεια” συνεχίζουν να έχουν “εμπιστοσύνη” και στο σύστημα, αλλά και στο χρήμα που αυτό παράγει συνεχώς. 

Αρκεί μόνο να σκεφτεί κανείς πως στην πραγματικότητα το Δυτικό σύστημα βασίζεται πάνω στο χρέος. "Χρέος" όμως στην πράξη είναι απλά μια "υπόσχεση" πως κάποιος δανείζεται τώρα "υποσχόμενος" πως θα παράγει περισσότερα στο μέλλον για να αποπληρώσει αυτό το χρέος. Τι θα γίνει όμως άραγε αν αυτή η "υπόσχεση" δεν τηρηθεί μαζικά και οι δανειστές χάσουν κάποια στιγμή την "εμπιστοσύνη" τους στους δανειζομένους;
 
Έτσι κάποτε οι πολίτες είχαν πχ εμπιστοσύνη και στο Μπολίβαρ αλλά και στο “αριστερό” κράτος της Κολομβίας, αλλά τώρα που χάθηκε “η εμπιστοσύνη” γίνεται πια “της πουτάνας” και γι' αυτό και ο πληθωρισμός τρέχει με πάνω από 1600%.

Για την ακρίβεια βέβαια όλος ο τωρινός Δυτικός πολιτισμός δεν στηρίζεται πάνω στην εμπιστοσύνη που έχουν όλοι στους τωρινούς εκπροσώπους του αλλά στους προγόνους του, οι οποίοι πριν από σχεδόν διακόσια πενήντα χρόνια έβαλαν τις βάσεις για την δημιουργία αυτού του πολιτισμού που βιώνουμε σήμερα όλοι μας.

Και αυτό είναι στην πραγματικότητα που “εξαργυρώνεται” σήμερα με όλα αυτά τα δανεικά με τα QE και τις τις “ποσοτικές χαλαρώσεις” οι οποίες είναι “πρωτόγνωρες” τόσο για την γενιά μας όσο και τον ίδιο τον Δυτικό πολιτισμό: “Η εμπιστοσύνη προς τους προγόνους μας”.

Εκτός φυσικά από εμάς τους Έλληνες οι οποίοι ακόμη προσπαθούμε να στηριχθούμε στην εμπιστοσύνη και στον θαυμασμό που όλοι τρέφουν για τους πριν από σχεδόν 2500 χρόνια προγόνους μας, γι' αυτό και ακόμη και τώρα συνηθίζουμε να συντηρούμε αλλά και να “τρεφόμαστε” με προγονικούς μύθους, που τους περιφέρουμε ανά τον κόσμο ζητώντας ταυτόχρονα και νέα δανεικά στο όνομα αυτών προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή αυτός ο “ιστορικός τόπος”, ο οποίος όντως έδωσε “τα φώτα” του στον σύγχρονο Δυτικό πολιτισμό και γι' αυτό άλλωστε αυτός σε αντάλλαγμα θα πρέπει να μας δανείζει αιώνια.

Όμως εκεί που στηρίζεται όλος ο αυτός ο “μαγικός κόσμος” του Δυτικού πολιτισμού σήμερα, από εκεί ακριβώς είναι που θα την πατήσει κιόλας.

Διότι “η εμπιστοσύνη” είναι και ο μόνος όρος που όλα τα σημερινά πολύπλοκα μακροοικονομικά μαθηματικά μοντέλα των Κεντρικών τραπεζών αλλά και των αφελών και των αδαών της “νέας οικονομίας” δεν περιλαμβάνουν στις εξισώσεις τους και γι' αυτό και αποτυγχάνουν πάντα στο τέλος.

Έτσι δημιουργήθηκαν άλλωστε όλες οι μεγάλες χρηματοοικονομικές κρίσεις του παρελθόντος όπως πχ αυτή του 2008, έτσι κατέρρευσε παλαιότερα και το Long Term Capital οι ιδρυτές του οποίου είχαν πάρει μέχρι και νόμπελ για τα πολύπλοκα και άκρως επιτυχημένα οικονομοτεχνικά μοντέλα τους,

Για να αποδειχθεί στο τέλος πως αυτό που δεν είχαν λάβει υπόψιν τους στην πράξη ήταν πως όταν χαθεί “η εμπιστοσύνη” συνήθως δεν υπάρχουν καθόλου αγοραστές στις αγορές.

Αυτό είναι που θα συμβεί σίγουρα και στην επόμενη μεγάλη χρηματοοικονομική κρίση.
 
Και φυσικά μόλις χαθεί “η εμπιστοσύνη” προς το ίδιο το σύστημα και πιο συγκεκριμένα προς τον κύριο “εκπρόσωπό” του δηλαδή στο χρήμα στην σημερινή χάρτινη ή ηλεκτρονική μορφή του, θα γίνει και εδώ "χαμός" και τότε είναι που θα αρχίσει και ο πληθωρισμός ο οποίος όπως σωστά έχει ειπωθεί είναι σαν την οδοντόκρεμα.

“Δηλαδή άπαξ και βγει από το σωληνάριο είναι πολύ δύσκολο να ξαναμπεί”...

Και όλα αυτά φυσικά επειδή απλά αν χαθεί η ίδια “Η εμπιστοσύνη...” είναι πολύ δύσκολο αυτή να κερδηθεί ξανά...

Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...