Η αιωνιότητα...

Με την “Παροδικότητα” ξεκίνησα αυτόν τον κύκλο πατριώτες, με την “Αιωνιότητα” θα τον τελειώσω.

Αρχικά βέβαια είχα σκοπό να γράψω μερικά ακόμη όπως πχ “ Η ευκολία” , “Η αλαζονεία”, “Η ηλιθιότητα” κτλ, αλλά ο κύριος λόγος για τον οποίο θα τον κλείσω εδώ τελικά αυτόν τον κύκλο δεν είναι μόνο οι (μόνο) δεκαπέντε με είκοσι πέντε καθημερινοί αναγνώστες των “πολιτιστικών” αυτών “Ιατροδικαστικών πορισμάτων” μου.

Έτσι και αλλιώς η “Ιατροδικαστική” ως επιστήμη ποτέ δεν ήταν δημοφιλής και έτσι αυτό το blog από την αρχή του δεν είχε μεγαλεπήβολες βλέψεις. Όσο και αν ακούγεται υπερβολικό (έτσι και αλλιώς όλα υπερβολικά ακούγονται εδώ μέσα) ο βασικός αλλά και απώτερος στόχος του στην πραγματικότητα ήταν να αποτελέσει κάτι σαν μια “χρονοκάψουλα” για τις επόμενες γενιές, μπας και αυτές βάλουν τουλάχιστον μυαλό και γλυτώσουν έτσι από την διαρκή και επαναλαμβανόμενη επανάληψη της Ιστορίας (κάτι που φυσικά δεν το πιστεύω στ' αλήθεια, αλλά είπαμε “λέμε και κυρίως γράφουμε καμιά μ@λ@κία” για να περνάει η ώρα καλοκαίρι που είναι).

Ο βασικός λόγος λοιπόν που σταματάω είναι πως δεν έχω πειστεί ακόμη πραγματικά πως έχει “νόημα” να γράψω κάτι άλλο, ειδικά τώρα που τα “αυτιά” των περισσότερων είναι κλειστά από τον πολύ “πολιτισμό”.

Όταν τα “αυτιά” αυτά μοιραία κάποια στιγμή “ξεβουλώσουν” το ξαναβλέπουμε...

Έτσι και αλλιώς από την αρχή στην πραγματικότητα ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησα την σειρά αυτών των “νεκροτομών-νεκροψιών” του Δυτικού πολιτισμού ήταν αφενός ο “άπλετος” χρόνος μου λόγω των διακοπών του καλοκαιριού, αλλά κυρίως το γεγονός πως δεν μπορώ να διαβάσω πια χωρίς να εκνευριστώ σχεδόν κανένα οικονομικό “άρθρο-ανάλυση” και σχεδόν πουθενά.

Παλαιότερα μπορούσα και γελούσα με όλα αυτά που διάβαζα, αλλά τώρα πια εκνευρίζομαι ίσως γιατί:

“I'm too old for this shit”...

Και όταν λοιπόν μιλάω για την “Αιωνιότητα”, φυσικά δεν αναφέρομαι στην ανθρώπινη “αιωνιότητα” και αυτό γιατί κατά βάθος (και μιλάμε για αμέτρητο) είμαι αισιόδοξος και έτσι δεν πιστεύω πως θα έρθει κάποτε η εποχή που οι άνθρωποι θα ζουν αιώνια.

Να πεθαίνουν πχ μετά από εκατό χρόνια νέοι, όμορφοι και χωρίς ρυτίδες (δηλαδή με άλλα λόγια “υγιέστατοι”) αυτό ναι μπορεί.

Να μην πεθαίνουν όμως ποτέ κατηγορηματικά όχι, γιατί τότε αυτό θα ήταν όχι το τέλος του όποιου πολιτισμού αλλά γιατί αυτό θα ήταν το τέλος όλου του κόσμου.

Ο λόγος για τον οποίο αναφέρομαι στην αιωνιότητα είναι ο “Χρυσός”.

Και αυτό γιατί στην πραγματικότητα ο χρυσός ως οικονομικός παράγοντας στις μέρες μας αποτελεί μια πολύ παρεξηγημένη έννοια, ακόμη και από ανθρώπους που θεωρούνται “ιερά τέρατα” των οικονομικών αλλά και από δισεκατομμυριούχους όπως πχ ο Buffett ο οποίος όπου σταθεί και όπου βρεθεί “τα χώνει” στον χρυσό, όμως η αλήθεια είναι (ακόμη και αν αυτό ηχεί σε κάποιους ως αλαζονική “ύβρης”) πως όσον αφορά τον χρυσό σαν οικονομική έννοια αυτός “την έχει πατήσει χοντρά” και ως εκ τούτου είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα λέει απλά ανοησίες.

Και αυτό γιατί ο χρυσός δεν είναι απλά ένα commodity ή ένα “Βάρβαρο κατάλοιπο” μιας άλλης εποχής (που έλεγε και ο άλλος “ομοϊδεάτης” του ο Keynes), αλλά στην πραγματικότητα είναι το commodity το οποίο επέλεξαν οι πρόγονοί μας ως μέσω ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών, δηλαδή ως το καλύτερο “χρήμα”.

Προσοχή όμως οι πρόγονοί μας που ήταν ελεύθεροι να αποφασίσουν από μόνοι τους τι είναι σωστό δίκαιο και πρακτικό για να είναι “χρήμα” και όχι τι αποφάσισαν κατά καιρούς και επέβαλαν δια της βίας οι κατά καιρούς πολιτικοί και διοικούντες.

Γιατί αν το ψάξει κανείς προσεκτικά θα διαπιστώσει πως το νομισματικό αυτό σύστημα που έχουμε σήμερα δεν επιλέχτηκε ελεύθερα από ελεύθερους ανθρώπους, αλλά ήταν προϊόν κρατικού εξαναγκασμού με υποχρεωτικές και δια θανάτου τιμωρούμενων απαλλοτριώσεις (βλέπε Ρούσβελτ και New Deal) ή προεδρικών διαταγμάτων (ουσιαστικά κρατικών χρεοκοπιών – βλέπε Nixon).

Και σε όλους αυτούς που υποστηρίζουν σήμερα πως ο χρυσός σαν νόμισμα είναι πια “ξεπερασμένος” και πως τώρα πια “τα πράγματα είναι διαφορετικά” και πως εμείς τώρα είμαστε πιο τεχνολογικά προηγμένοι από τους προγόνους μας, εγώ έχω να απαντήσω πως δεν είναι πρώτη φορά στην Ιστορία που έχει εφαρμοστεί Fiat νομισματικό σύστημα με χαρτονομίσματα και πως σε όλες τις προηγούμενες φορές όταν και όπου αυτό εφαρμόστηκε οι περισσότεροι τότε πάλι τα ίδια έλεγαν, για να καταρρεύσει όμως κάποια στιγμή “μετά Βαΐων και κλάδων” το “σάπιο” αυτό σύστημα (και πάντα με τον ίδιο τρόπο) για να επανέλθει κάποια στιγμή ξανά ο χρυσός σαν νόμισμα και άντε πάλι “φτου και από την αρχή” να έχουμε να λέμε και να έχουμε να γράφουμε.

Και αυτή η ελεύθερη απόφαση των ελεύθερων προγόνων μας φυσικά δεν ήρθε από κάποιον συγκεκριμένο “εφευρέτη” αλλά από μόνη της, από την συντριπτική πλειοψηφία και μετά από μια διαρκή διαδικασία “trial and error” μέσα από την οποία δοκιμάστηκαν πολλά εναλλακτικά μέσα ανταλλαγής ως χρήμα (όπως πχ παλαιότερα το αλάτι κ.ο.κ) αλλά στο διάβα της Ιστορίας τελικά επικράτησε ο χρυσός (και το ασήμι) απλά επειδή διέθετε ως commodity σχεδόν όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά για είναι “χρήμα”.

Και για να αναφέρουμε κάποια από αυτά ενδεικτικά επειδή αυτός είναι πχ σπάνιος (αλλά όχι και πολύ σπάνιος όπως πχ τα διαμάντια), είναι “αιώνιος” και με το πέρασμα του χρόνου δεν παθαίνει τίποτε (και έτσι το “χρήμα” συνολικά δεν υφίσταται σοβαρές αυξομειώσεις), δεν παραχαράσσεται εύκολα αλλά και επειδή έχει και ενδογενή και αναγνωρισμένη αξία που πηγάζουν από την χρησιμότητα του για τον άνθρωπο... και άλλα πολλά.

Χαρακτηριστικά τα οποία τα σημερινά “χρήματα” δεν διαθέτουν γιατί αφενός μεν το χρήμα σήμερα παραχαράσσεται πολύ εύκολα (με αποτέλεσμα να μπορεί να αυξηθεί υπέρμετρα η προσφορά του από το τίποτε) ενώ από την άλλη δεν έχει και καμία ενδογενή αξία και έτσι καμιά χρησιμότητα αφού στην πραγματικότητα το χάρτινο και ηλεκτρονικό χρήμα σήμερα δεν κάνουν ούτε για κωλόχαρτα.

Το αν ο χρυσός είναι ή δεν είναι το καλύτερο νόμισμα που υπάρχει και αν στο μέλλον μπορεί να βρεθεί κάποιο άλλο μέσο ανταλλαγής καλύτερο όπως πχ ο λευκόχρυσος ή το νικέλιο ή το Βitcoin ή το “μπιτ κατά ντιπ” ή δεν ξέρω εγώ πιο άλλο, εγώ λέω ότι μπορεί και να βρεθεί, αλλά από την άλλη μια είναι η αλήθεια.

Πως όσοι γελάνε σήμερα και κοροϊδεύουν όλους αυτούς που αναφέρονται στον χρυσό ως νόμισμα χαρακτηρίζοντας τους ως “Gold Bugs”, στην πραγματικότητα γελάνε και κοροϊδεύουν τους ελεύθερους προγόνους τους, δηλαδή την ίδια την Ιστορία τους, πιστεύοντας πως αυτοί είναι τάχα πιο έξυπνοι από αυτούς.

Όμως χρειάζεται προσοχή γιατί στην πραγματικότητα όσοι γελάνε σήμερα στο άκουσμα του χρυσού σαν νόμισμα και λένε πως τώρα ο χρυσός είναι πια ξεπερασμένος σαν νόμισμα γιατί η οικονομία αναπτύσσεται λέει με μεγαλύτερους ρυθμούς απ' ότι μπορεί να υποστηρίξει ο χρυσός, στην πραγματικότητα υπονοούν και αναφέρονται στα δανεικά με την βοήθεια των οποίων η οικονομία σήμερα πάει όπως πάει, δανεικά τα οποία ο χρυσός δεν επιτρέπει σε καμιά περίπτωση να αυξάνονται με εκθετικό ρυθμό, γιατί ουσιαστικά αποτελεί την "άγκυρα" του συστήματος, μην επιτρέποντας τα μεγάλα κρατικά χρέη και τα μακροχρόνια κρατικά ελλείμματα.

Με άλλα λόγια οι περισσότεροι απ' αυτούς που τώρα γελάνε με τον χρυσό και τον “κοροϊδεύουν” στην πραγματικότητα το κάνουν γιατί απλά προτιμούν να ζουν συνεχώς με δανεικά και “πάνω από τις δυνάμεις” τους και όχι με όσα παράγουν πραγματικά.

Για να πω και εγώ την “μαύρη” αλήθεια και εγώ προτιμώ αντί να ζω πχ με 500 ευρώ το μήνα και με βάση αυτά που παράγω, να ζω με αυτά τα 500 και με άλλα 1500 δανεικά το μήνα...

Ποιος δεν θα το ήθελε άλλωστε... για μ@λ@κες ψάχνουμε τώρα;;; και “χέστηκα” και εγώ για το δίκαιο και για το σωστό αλλά και για τον χρυσό...το θέμα μας στο τέλος – τέλος είναι το “τι θα αρπάξει ο κώλος μας”.

Στο τέλος – τέλος όμως όλα εξαρτώνται φυσικά από το αν πιστεύει κανείς για το αν τελικά “γράφει” για όλα αυτά κάποιος “λογαριασμός” ή όχι.

Γιατί αν είναι να μην την “πληρώσουμε” ποτέ, τότε να μας τα μοιράζουν τα δανεικά σε όλους μας και τα QE με τα “τσουβάλια και τα ελικόπτερα” και εμείς να τα (μαζεύουμε) κάνουμε (απ' την) ταράτσα...

Εγώ όμως δυστυχώς συνεχίζω να πιστεύω πως “ο λογαριασμός γράφει” ακόμη και τώρα που τα γράφω εγώ όλα αυτά και πως κάποτε θα μας έρθει κιόλας να τον πληρώσουμε, είτε εμείς, είτε τα παιδιά μας, είτε τα εγγόνια μας.

Και θα είναι τόσο μεγάλος ο “λογαριασμός” που ο πολιτισμός μας τελικά δεν θα το αντέξει...

και τότε θα χαθούν γενιές...

Και τότε είναι που ο χρυσός θα επιστρέψει ξανά για μια ακόμη φορά ως νόμισμα στην παγκόσμια οικονομική Ιστορία.

Και όλα αυτά απλά γιατί όπως η ίδια έχει πολλάκις αποδείξει:

“Όταν καταρρέει ένας πολιτισμός ....

νόμισμα γίνεται πάντα ο χρυσός...”

Τα (ξανα)λέμε (σύντομα) Πατριώτες...

Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...
  

Η εμπιστοσύνη ...

Μετά από όλα αυτά τα “αιρετικά” και “σχιζοφρενικά” περί ανθρώπινης ατέλειας, άγνοιας και χρήματος άνευ αξίας που έχουν γραφτεί εδώ μέσα, το πλέον λογικό ερώτημα που γεννάται είναι το:

“Καλά όλα αυτά ρε συ πατριώτη, αλλά γιατί αυτό το “σάπιο” σύστημα-“μαγική εικόνα” κατά πως λες, δεν έχει καταρρεύσει ακόμη” και αντέχει τόσα χρόνια ;

Η απάντηση φυσικά είναι και αυτή μονολεκτική όπως άλλωστε και όλα τα χαρακτηριστικά της ατελούς ή μη ανθρώπινης φύσης:

Μα φυσικά λόγω της “Εμπιστοσύνης...”

Η “Εμπιστοσύνη” όπως όλοι γνωρίζουμε είναι ένας όρος άκρως υποκειμενικός και εξαρτάται κυρίως από την ανθρώπινη αντίληψη, δηλαδή την ανθρώπινη φύση και για την ακρίβεια από την “ατελή ανθρώπινη φύση”.

Γι' αυτό άλλωστε και στην παγκόσμια Ιστορία τα παραδείγματα στα οποία ο άνθρωπος είχε κατά καιρούς εμπιστοσύνη στο “τίποτε” ή σε κάτι “κουφό” ή και “τρελό” ακόμη είναι πάρα πολλά (για να μην πούμε ο γενικός κανόνας), “κάτι” το οποίο φυσικά κατόπιν αποδείχτηκε δια της πραγματικότητας ως “ανάξιο εμπιστοσύνης”.

Για την ακρίβεια αυτό που ισχύει στην πράξη με την “εμπιστοσύνη” είναι πως όσο πιο δύσκολο είναι αυτή να κερδηθεί, τόσο πιο εύκολο είναι και να χαθεί.

Έτσι λοιπόν αυτό που συμβαίνει σήμερα στην πραγματικότητα και ειδικά στη Δύση είναι πως το κοινονικο-πολιτικο-οικονομικό αυτό σύστημα “μαγική εικόνα” δεν έχει έρθει ακόμη “τούμπα” γιατί όχι μόνο οι πολίτες του αλλά σχεδόν όλος ο υπόλοιπος κόσμος (και όχι μόνο οι Δυτικοί) ίσως από “κεκτημένη ταχύτητα” ή και από “αδράνεια” συνεχίζουν να έχουν “εμπιστοσύνη” και στο σύστημα, αλλά και στο χρήμα που αυτό παράγει συνεχώς. 

Αρκεί μόνο να σκεφτεί κανείς πως στην πραγματικότητα το Δυτικό σύστημα βασίζεται πάνω στο χρέος. "Χρέος" όμως στην πράξη είναι απλά μια "υπόσχεση" πως κάποιος δανείζεται τώρα "υποσχόμενος" πως θα παράγει περισσότερα στο μέλλον για να αποπληρώσει αυτό το χρέος. Τι θα γίνει όμως άραγε αν αυτή η "υπόσχεση" δεν τηρηθεί μαζικά και οι δανειστές χάσουν κάποια στιγμή την "εμπιστοσύνη" τους στους δανειζομένους;
 
Έτσι κάποτε οι πολίτες είχαν πχ εμπιστοσύνη και στο Μπολίβαρ αλλά και στο “αριστερό” κράτος της Κολομβίας, αλλά τώρα που χάθηκε “η εμπιστοσύνη” γίνεται πια “της πουτάνας” και γι' αυτό και ο πληθωρισμός τρέχει με πάνω από 1600%.

Για την ακρίβεια βέβαια όλος ο τωρινός Δυτικός πολιτισμός δεν στηρίζεται πάνω στην εμπιστοσύνη που έχουν όλοι στους τωρινούς εκπροσώπους του αλλά στους προγόνους του, οι οποίοι πριν από σχεδόν διακόσια πενήντα χρόνια έβαλαν τις βάσεις για την δημιουργία αυτού του πολιτισμού που βιώνουμε σήμερα όλοι μας.

Και αυτό είναι στην πραγματικότητα που “εξαργυρώνεται” σήμερα με όλα αυτά τα δανεικά με τα QE και τις τις “ποσοτικές χαλαρώσεις” οι οποίες είναι “πρωτόγνωρες” τόσο για την γενιά μας όσο και τον ίδιο τον Δυτικό πολιτισμό: “Η εμπιστοσύνη προς τους προγόνους μας”.

Εκτός φυσικά από εμάς τους Έλληνες οι οποίοι ακόμη προσπαθούμε να στηριχθούμε στην εμπιστοσύνη και στον θαυμασμό που όλοι τρέφουν για τους πριν από σχεδόν 2500 χρόνια προγόνους μας, γι' αυτό και ακόμη και τώρα συνηθίζουμε να συντηρούμε αλλά και να “τρεφόμαστε” με προγονικούς μύθους, που τους περιφέρουμε ανά τον κόσμο ζητώντας ταυτόχρονα και νέα δανεικά στο όνομα αυτών προκειμένου να κρατηθεί στη ζωή αυτός ο “ιστορικός τόπος”, ο οποίος όντως έδωσε “τα φώτα” του στον σύγχρονο Δυτικό πολιτισμό και γι' αυτό άλλωστε αυτός σε αντάλλαγμα θα πρέπει να μας δανείζει αιώνια.

Όμως εκεί που στηρίζεται όλος ο αυτός ο “μαγικός κόσμος” του Δυτικού πολιτισμού σήμερα, από εκεί ακριβώς είναι που θα την πατήσει κιόλας.

Διότι “η εμπιστοσύνη” είναι και ο μόνος όρος που όλα τα σημερινά πολύπλοκα μακροοικονομικά μαθηματικά μοντέλα των Κεντρικών τραπεζών αλλά και των αφελών και των αδαών της “νέας οικονομίας” δεν περιλαμβάνουν στις εξισώσεις τους και γι' αυτό και αποτυγχάνουν πάντα στο τέλος.

Έτσι δημιουργήθηκαν άλλωστε όλες οι μεγάλες χρηματοοικονομικές κρίσεις του παρελθόντος όπως πχ αυτή του 2008, έτσι κατέρρευσε παλαιότερα και το Long Term Capital οι ιδρυτές του οποίου είχαν πάρει μέχρι και νόμπελ για τα πολύπλοκα και άκρως επιτυχημένα οικονομοτεχνικά μοντέλα τους,

Για να αποδειχθεί στο τέλος πως αυτό που δεν είχαν λάβει υπόψιν τους στην πράξη ήταν πως όταν χαθεί “η εμπιστοσύνη” συνήθως δεν υπάρχουν καθόλου αγοραστές στις αγορές.

Αυτό είναι που θα συμβεί σίγουρα και στην επόμενη μεγάλη χρηματοοικονομική κρίση.
 
Και φυσικά μόλις χαθεί “η εμπιστοσύνη” προς το ίδιο το σύστημα και πιο συγκεκριμένα προς τον κύριο “εκπρόσωπό” του δηλαδή στο χρήμα στην σημερινή χάρτινη ή ηλεκτρονική μορφή του, θα γίνει και εδώ "χαμός" και τότε είναι που θα αρχίσει και ο πληθωρισμός ο οποίος όπως σωστά έχει ειπωθεί είναι σαν την οδοντόκρεμα.

“Δηλαδή άπαξ και βγει από το σωληνάριο είναι πολύ δύσκολο να ξαναμπεί”...

Και όλα αυτά φυσικά επειδή απλά αν χαθεί η ίδια “Η εμπιστοσύνη...” είναι πολύ δύσκολο αυτή να κερδηθεί ξανά...

Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...
  

The State...

Αν μελετήσει κανείς με προσοχή και χωρίς προκαταλήψεις την παγκόσμια οικονομική Ιστορία, αυτό που θα διαπιστώσει είναι πως όποια “πέτρα” μεγάλης κρίσης και οικονομικής καταστροφής (και όχι μόνο) και να σηκώσει, αυτό που θα βρει “από κάτω” είναι το ίδιο “το κράτος”.

Για την ακρίβεια αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πως από τη στιγμή που δημιουργείται ένα κράτος, από την ίδια στιγμή δημιουργείται και μπαίνει σε κίνηση και ένας κύκλος ακμής και παρακμής ενός οποιοδήποτε μικρού ή μεγάλου πολιτισμού.

Και αυτό γιατί στην αρχή όταν και δημιουργείται ένα κράτος, αυτό είναι ως επί το πλείστων μικρό και αποτελεσματικό με αποτέλεσμα να έχουμε και την περίοδο της ακμής του, ενώ σχεδόν πάντα με την πάροδο του χρόνου (και λόγω πάντα της ατελούς ανθρώπινης φύσης) αυτό είναι καταδικασμένο να μεγαλώνει συνεχώς, σηματοδοτώντας έτσι από ένα σημείο και μετά την περίοδο της παρακμής του, ενώ στο τέλος αυτό που γίνεται πάντα είναι να καταλήγει ένα “Leviathan State” καταβροχθίζοντας σχεδόν τα πάντα και ορίζοντας έτσι την περίοδο της τελικής και ολοκληρωτικής κατάρρευσης του όποιου πολιτισμού έχει ήδη δημιουργηθεί.

Και όμως οι περισσότεροι σήμερα είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό και είτε αριστεροί είτε δεξιοί, είτε κομμουνιστές είτε εθνικοσοσιαλιστές και είτε δημοκράτες είτε φασίστες, σε ένα πράγμα συμφωνούν:

Πως αυτό που χρειαζόμαστε για να λύσουμε τα προβλήματα μας (τα οποία στην πραγματικότητα τα δημιούργησε το ίδιο το κράτος) είναι απλά περισσότερο κράτος, με τη διαφορά βέβαια πως αυτό πρέπει να βρίσκεται υπό την δική τους εξουσία και όχι υπό του εξουσία “του άλλου”.

Το κράτος υποτίθεται πως δημιουργείται για να προστατέψει τους πολίτες του από την καταπίεση, την αδικία και την παρανομία των άλλων πολιτών, αλλά αυτό που συμβαίνει πάντα στην πράξη είναι πως το κράτος όσο περνά ο καιρός αποκτά όλο και περισσότερη εξουσία και έτσι στο τέλος από την καταπίεση και την αδικία του ίδιου του κράτους δεν υπάρχει πια κανείς για να προστατέψει τους ίδιους τους πολίτες.

Και όλα αυτά φυσικά με το πρόσχημα πως το κράτος γνωρίζει πάντα καλύτερα από τους ίδιους τους πολίτες του ποιο είναι το σωστό και το δίκαιο και γι' αυτό και μπορεί να ληστεύει (πάντα για καλό σκοπό) και “με το έτσι θέλω” τους πολίτες του και να παίρνει πχ τα χρήματα από τους “μεν” για να τα δίνει στους “δε” και πάντα επειδή αυτό είναι πιο “δίκαιο” και το έχει “επικυρώσει” άλλωστε και η ίδια η δημοκρατία δια της (σχετικής) πλειοψηφίας των ίδιων των πολιτών!!!

Και όλα αυτά γιατί όπως επιτάσσει και ο ίδιος ο “πολιτισμός” ο οποίος μοιραία από κάποια στιγμή και μετά πάντα δημιουργείται (από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ακόμη) το State πάντα από κάποια στιγμή και μετά γίνεται "Welfare State" είτε με “άρτο και θεάματα”, είτε με “σύνταξη και Leisure” και έτσι για να συντηρηθεί πρέπει πάντα να “καταβροχθίζει” όλο και περισσότερο, είτε μέσω της κλοπής και δια της εφορίας, είτε μέσω της παραχάραξης και δια του νομίσματος.

Όμως το κακό είναι πως το πατερναλιστικό αυτό κράτος που μοιραία από κάποια στιγμή και μετά δημιουργείται, δεν έχει ως μόνο αποτέλεσμα τον έλεγχο και την κυριαρχία επί των πολιτών του, αλλά το χειρότερο είναι πως στο τέλος καθιστά και τον ίδιο πολίτη εντελώς άβουλο και ανόητο, γιατί τον μαθαίνει να μην σκέφτεται και να ενεργεί προς ιδίων όφελος, αλλά να τα περιμένει όλα από το ίδιο το κράτος.

Μοιραία λοιπόν στο τέλος μετά την ανοησία έρχεται και η κατάρρευση του ίδιου του κράτους και του πολιτισμού τον οποίο αυτό έχει δημιουργήσει.

Και όμως το κράτος στην πραγματικότητα δεν είναι (όπως σχεδόν όλοι πιστεύουν) άκρως απαραίτητο και έτσι “μονόδρομος” για την δημιουργία και την σωστή λειτουργία μιας κοινωνίας. Αρκεί απλά να αναλογιστεί κανείς πως αυτό που έχει αποδειχθεί περίτρανα στην παγκόσμια Ιστορία είναι ότι ο ελεύθερος άνθρωπος γι' αυτό για το οποίο “φημίζεται” είναι πως δια της λογικής του και δια της εξυπνάδας του (φυσικά για κάποιους και όχι για όλους) μπορεί και λύνει τα όποια δυσεπίλυτα προβλήματα.

Και από την άλλη το μόνο σίγουρο είναι πως (πάλι όπως έχει αποδειχθεί περίτρανα από την παγκόσμια Ιστορία) γι' αυτό που δεν φημίζεται το ίδιο το κράτος είναι για την σωστή και βέλτιστη αξιοποίηση των οικονομικών πόρων του.

Έτσι μπορεί λοιπόν ακόμη και σήμερα και μετά την μεγαλειώδη κατάρρευσή του κρατισμού δια μέσω του κομμουνισμού, οι κομμουνιστές μέρα νύχτα να βρίζουν και να σχίζουν τα ιμάτια τους για τους κακούς και τους ανάλγητους καπιταλιστές αλλά και αυτοί στην πραγματικότητα καπιταλιστές είναι, απλά η διαφορά τους είναι πως αυτοί ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να πιστεύουν πως "καπιταλιστής" πρέπει να είναι μόνο το κράτος και μετά κατηγορούν και από πάνω τους καπιταλιστές για μονοπώλια.

Όμως δυστυχώς γι' αυτούς, η ανθρώπινη φύση έχει αποδείξει πολλάκις πως όταν κάτι δεν ανήκει μόνο σε έναν αλλά σε πολλούς, αυτοί έχουν την τάση να το εκμεταλλεύονται με βραχυπρόθεσμο και όχι με μακροπρόθεσμο ορίζοντα και πάντα έχοντας την φιλοσοφία και την νοοτροπία του γνωστού:

” Ότι φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας”.

Και γι' αυτό άλλωστε στο τέλος βγήκε και αυτό το γνωστό μεν αλλά σοφόν δε:

“Δώστε στο κράτος τη διαχείριση της Σαχάρας και σε λίγα χρόνια θα αρχίσει να εισάγει άμμο”..

Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...
   

Η άγνοια ...

Αν ο παππούς μου που ήταν και αγράμματος ζούσε σήμερα και άκουγε πως:

“Το πολύ χρέος σήμερα δεν είναι πρόβλημα” γιατί:

“το πρόβλημα του πολύ χρέους λύνεται απλά με ακόμη περισσότερο χρέος”...

μάλλον θα είχε καταλάβει αμέσως πως κάτι δεν πάει καλά με την γενιά μας, και πως το πιο πιθανό είναι πως πάμε για μεγάλο “φούντο”.

Και όμως σήμερα πολλοί οικονομολόγοι (και όχι μόνο ένας) έχουν πάρει μέχρι και Νόμπελ οικονομικών λέγοντας και γράφοντας συνεχώς τέτοιες π@π@rι€$.

Με άλλα λόγια αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ότι όσο πιο άσχετος είναι κανείς και όσο πιο μεγαλύτερες μ@λ@κΙ€$ λέει, τόσο περισσότερα βραβεία και επαίνους παίρνει και τόσο υψηλότερες θέσεις εξουσίας καταλαμβάνει, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων τον Γιάνη με ένα “ν” που στο τέλος "τα έκανε μ....".

Και φυσικά παντού γράφονται άρθρα επί άρθρων (άσχετων και ανόητων ή πληρωμένων και πουλημένων αυτό δεν μπορώ να το γνωρίζω εκ των προτέρων αλλά πάντως σίγουρα ατελών ανθρώπων) με τα οποία “ψεκάζονται” καθημερινώς οι αφελείς με απόψεις οι οποίες διαστρεβλώνουν πλήρως την πραγματικότητα, βάφοντας συνεχώς το μαύρο-άσπρο και καθιστώντας έτσι στην συνείδηση των αδαών το λάθος ως σωστό και το ψέμα ως αλήθεια.

Από που να αρχίσω και που να τελειώσω.

Πως όλοι σχεδόν σήμερα πιστεύουν, πως το να ανεβαίνουν λέει οι τιμές των προϊόντων είναι καλό πράγμα και ότι ο πληθωρισμός λέει είναι ευεργετικός τόσο για εμάς όσο και για την οικονομία. Δηλαδή αυτό που μας λένε στην πραγματικότητα είναι πως είναι καλύτερα να έχουμε όλοι μας έναν υπολογιστή που να κάνει πχ 1000 ευρώ, παρά να έχουμε από δύο υπολογιστές ίδιων δυνατοτήτων που να κάνουν πχ 500 ευρώ ο καθένας.

Και πως όταν λέει πέφτουν οι τιμές αυτό είναι πολύ κακό πράγμα για όλους μας γιατί τότε οι έμποροι και οι επιχειρηματίες “τα τινάζουν τα πέταλα”, δηλαδή με άλλα λόγια οι έμποροι και οι επιχειρηματίες προτιμούν να πουλάνε ακριβότερα αλλά και εμείς να τα αγοράζουμε ακριβότερα παρά να πουλάνε φθηνότερα και όλα αυτά την ίδια ώρα που ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο ξεκίνησε φτιάχνοντας υπολογιστές τους οποίους και πουλούσε συνεχώς όλο και φθηνότερα.

Πως η οικονομία λέει βασίζεται κυρίως και πρωτίστως στην κατανάλωση και όχι στην παραγωγή.

Και αν δεν έχει πρώτα παράγει κάποιος κάτι, τι να καταναλώσει;;;

Μα με δανεικά(βρε κουτό) φυσικά είναι η απάντηση σήμερα. Για Μ@λ@κ€$ ψάχνετε; Γι' αυτό άλλωστε βολεύει και ο πληθωρισμός κάποιους στην πραγματικότητα και όχι ο αποπληθωρισμός (αλλά αυτό μην το πεις ούτε του παπά).

Ότι το εταιρικό κέρδος λέει το οποίο στην πραγματικότητα είναι το”καύσιμο”  μιας οικονομίας, είναι λέει “μίασμα” και “αρρώστια”, ενώ από την άλλη τα χρέη, τα κρατικά και εμπορικά ελλείμματα είναι λέει δείγματα υγείας της οικονομίας του κράτους. 

Δηλεδή με άλλα λόγια "Χέσε ψηλά και αγνάντευε...".

Ότι το ΑΕΠ, δηλαδή το πόσο χρήμα κυκλοφορεί γύρω μας δείχνει λέει οικονομική ανάπτυξη.

Δηλαδή αν πχ όλα τα πράγματα γύρω μας κόστιζαν πολύ λιγότερα χρήματα, για παράδειγμα μια Mercedes πχ έκανε 1000€ και όχι 100.000€ και εμείς πληρώναμε πχ τα μισά από τα λεφτά που έχουμε τώρα για να αγοράζουμε τα ίδια πράγματα και το ΑΕΠ ήταν πχ το μισό από ότι είναι τώρα, αυτό θα σήμαινε πως θα γινόμασταν με την μια όλοι πιο μπατίρηδες και τότε θα είχαμε πάρει όλοι τα όπλα μαζί με τον Κουτσούμπα και θα είχαμε βγει στους δρόμους.

Ή αν αντί να βγούμε στο δρόμο με τον Κουτσούμπα, βγαίναμε όλοι μας αύριο και ξοδεύαμε όλα τα λεφτά μας πχ στα μπουζούκια και το ΑΕΠ πήγαινε στο “θεό”, τότε η οικονομία θα ήτανε λέει “γ@μ@τη και θα πήγαινε “μπάλα” και άλλα τέτοια “όμορφα” και “ωραία” και μη χειρότερα.

Με αυτά και με αυτά όμως έχουμε γεμίσει παντού άσχετους κομπογιαννίτες των οικονομικών ακόμη και μέχρι τα υψηλότερα κλιμάκια τόσο της τρόικας όσο και του ΔΝΤ και έτσι όλοι αυτοί οι “περισπούδαστοι” και “ειδικοί” των οικονομικών πίστεψαν και πιστεύουν ακόμη πραγματικά πως μπορούν να απογειώσουν την Ελληνική οικονομία δια της αύξησης της φορολογίας και έτσι την “έβαζαν” συνεχώς την υπογραφή τους όπου νάνε και ειδικά σε όλα αυτά τα άχρηστα και αποτυχημένα όπως αποδείχθηκε μνημόνια, ενώ ταυτόχρονα από την άλλη τους διέφυγε και το πιο σημαντικό της υπόθεσης, πως δηλαδή στην περίπτωση της Ελλάδας δεν διέθεταν το “όπλο” της υποτίμησης του νομίσματος έτσι ώστε να φτωχύνουμε και να επανέλθουν αυτόματα οι σχετικές τιμές σε ένα πιο νορμάλ επίπεδο, για να μπορέσει η οικονομία να βρει κάποιο “πάτημα” να σταθεροποιηθεί και να αρχίσει να ανεβαίνει και τώρα που κατάλαβαν (αν κατάλαβαν) πως αυτή η οικονομία δεν πρόκειται με αυτά τα “γιατροσόφια” να αρχίσει να ανεβαίνει ούτε του “Αι' Πότσου ανήμερα” και πως έτσι δεν θα πάρουν ποτέ πίσω τα λεφτά τους, κοιτάνε πως θα την κοπανήσουν με "ελαφρά πηδηματάκια" από το Ελληνικό πρόγραμμα.

Μιλάμε έχουμε τρελαθεί εντελώς.

Πέστε μου κατ' πού να μουτζώσω που λέει και η μάνα μου...

Ή που σχεδόν όλοι πιστεύουν σήμερα πως κάτι που ουσιαστικά δεν έχει καμιά ενδογενή αξία και πρακτική χρησιμότητα και το οποίο μπορεί να παραχθεί σε άπειρες ποσότητες χωρίς κανένα ουσιαστικά κόστος έχει αξία και μάλιστα πολύ μεγάλη.

Και αυτό φυσικά δεν είναι άλλο από το ίδιο το σημερινό χρήμα ηλεκτρονικό ή χάρτινο, το οποίο απλά όλοι το δέχονται επειδή συνεχίζουν να το δέχονται οι άλλοι, χωρίς όμως σχεδόν κανένας να έχει κάτσει να σκεφτεί έστω και για λίγο για ποιο λόγο αυτό έχει αξία και αν έχει στην πραγματικότητα.

Με αυτά και με αυτά λοιπόν σχεδόν όλοι σήμερα έχουν πιστέψει πως με όλα αυτά τα κόλπα με τα Bailouts, τις ποσοτικές χαλαρώσεις και τα QE, έχουν βρει επιτέλους την θεραπεία “δια πάσα νόσο και πάσα μαλακίαν” και έτσι έχουν αρχίσει να πιστεύουν όλοι πραγματικά πως υπάρχει όντως “τζάμπα γεύμα” και πως αυτοί επιτέλους το ανακάλυψαν.

Όμως σύντομα πρόκειται δυστυχώς για όλους μας να αποδειχθεί για άλλη μια φορά στην παγκόσμια Ιστορία πως η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια.

Γιατί μπορεί στην πραγματικότητα αυτή η άγνοια και αυτή η ανοησία να δημιουργούν ένα πλασματικό επίπεδο διαβίωσης και να σώζουν μέχρι τώρα τον πολιτισμό μας, αλλά επειδή απλά ο άσχετος και ο ανόητος Ιστορικά ήταν και είναι πάντα απρόβλεπτος, αυτή η σημερινή άγνοια και αυτή η ανοησία (η οποία και θα αναλυθεί σε επόμενη νεκροψία νεκροτομή) πρόκειται σύντομα να αποβούν καταστροφικές για τον πολιτισμό μας.

Ο Ιατροδικαστής των πολιτισμών...