Η ατέλεια...

Άραγε τι θα γινόταν αν όλοι οι άνθρωποι ήταν τέλειοι και έκαναν πάντα το “σωστό” χωρίς να κάνουν ποτέ λάθη;

Σε αυτή την περίπτωση είναι προφανές πως όχι μόνον δεν θα υπήρχε μέλλον, αλλά δεν θα υπήρχε ούτε καν παρελθόν.

Άρα οδηγούμαστε μοιραία στο συμπέρασμα πως δεν είναι η “τέλεια” αλλά είναι η “ατελής” ανθρώπινη φύση αυτή που γράφει τόσο το μέλλον όσο και το παρελθόν.

Και ως τρανή απόδειξη αυτού αρκεί να εξετάσουμε ένα (οποιοδήποτε) από τα μεγαλύτερα πρόσφατα γεγονότα της παγκόσμιας Ιστορίας, τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αν δεν ήταν π.χ ο Χίτλερ που ήταν (αποδεδειγμένα) τρελός θα υπήρχε άραγε Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος;

Μετά αν η πλειοψηφία των Γερμανών πολιτών δεν είχαν τότε τουλάχιστον “ατελή φύση” εξαιτίας του μίσους και της εκδικητικότητας που τους είχε διαποτίσει μέχρι το κόκκαλο, θα είχαν εκλέξει ποτέ ως καγκελάριο έναν τρελό σαν τον Χίτλερ;

Ή αν οι σύμμαχοι δεν ήταν και αυτοί με την σειρά τους “ατελείς” δηλαδή αλαζόνες θα έκαναν ποτέ αυτή την εκδικητική κατά γενική ομολογία συνθήκη των Βερσαλιών, η οποία οδήγησε ουσιαστικά στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο;

Ή αν τελικά δεν γινόταν ο Πρώτος θα γινόταν ποτέ ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος κ.ο.κ και έτσι μπορούμε να φτάσουμε μέχρι την εποχή του Χριστού και στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ακόμη πιο πριν.

Είναι προφανές λοιπόν πως οι περισσότεροι ιστορικοί, εκπαιδευτικοί, πολιτικοί αλλά και απλοί πολίτες σήμερα την έχουν “πατήσει” χοντρά με αυτό το: “Οι νικητές γράφουν την Ιστορία”, βλέποντας απλά και μόνο το αποτέλεσμα και όχι την πραγματική αιτία.

Η Ιστορία λοιπόν (όπως και το μέλλον) γράφεται από την ατελή ανθρώπινη φύση και έτσι για να έρθει αυτό το “Τέλος της Ιστορίας” το οποίο επικαλείται ο Francis Fukuyama, θα πρέπει ο άνθρωπος στην συντριπτική του πλειοψηφία να γίνει τέλειος.

Όμως δυστυχώς (ή ευτυχώς) όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις τόσο από την ίδια την Ιστορία όσο και από την ίδια την καθημερινότητα, ο άνθρωπος στην συντριπτική του πλειοψηφία δεν είναι “τέλειος”, αλλά “ατελής” για να μην πούμε εντελώς “άχρηστος”.

Αρκεί κανείς απλά να κοιτάξει γύρω του σήμερα στην γειτονιά του, στην πόλη του, στη πατρίδα του, στην ήπειρό του, στους πολιτικούς που τον εκπροσωπούν, στον κόσμο όλο τέλος πάντων απλά για να καταλάβει αμέσως πως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων όχι μόνο σήμερα αλλά ανέκαθεν ήταν και θα είναι “ατελής”.

Αυτός λοιπόν είναι και ο κυριότερος λόγος που ένας πολιτισμός ιστορικά διαγράφει έναν κύκλο και κάποια στιγμή τα τινάζει "τα πέταλα".

Γιατί οι άνθρωποι στο διάβα της Ιστορίας και ειδικά κατά την δημιουργία ενός κράτους και κατόπιν ενός πολιτισμού βρίσκονται συνεχώς αντιμέτωποι με τα ίδια και τα ίδια προβλήματα και αυτοί είναι "καταδικασμένοι" από κάποια στιγμή και μετά λόγω της ατελούς αυτής τους φύσης να δίνουν πάντα τις ίδιες και τις ίδιες λύσεις, βέβαια πάντα πιο παραγωγικά λόγω της πιο προηγμένης τεχνολογίας, διαλέγοντας όμως πάντα τον πιο εύκολο και λιγότερο οδυνηρό από βραχυπρόθεσμης άποψης αλλά πάντα λανθασμένο δρόμο, μην έχοντας ποτέ διδαχθεί σχεδόν τίποτε από την Ιστορία τους και πιστεύοντας πάντα πως ειδικά γι' αυτούς: “Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά”.

Έτσι λοιπόν για παράδειγμα πάντα ένα State αρχίζει από ένα σημείο και μετά τα “Welfare State” καταναλώνοντας περισσότερα απ' όσα παράγει και όταν κάποια στιγμή μοιραία αρχίζει η παρακμή και η κατηφόρα τότε σχεδόν πάντα οι άνθρωποι εξαιτίας ακριβώς αυτής της ατελούς φύσης τους αντί να πάρουν τα μακροπρόθεσμα σωστά αλλά επώδυνα από βραχυπρόθεσμης άποψης μέτρα και να αλλάξουν την “Ιστορία”, λόγω ακριβώς της έμφυτης αυτής τάσης της “αποφυγής του πόνου” που διαθέτει η ανθρώπινη φύση, σχεδόν πάντα επιλέγουν τον “εύκολο δρόμο” και ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνουν είναι πάντα να παραχαράζουν το νόμισμα.

Και μπορεί στο παρελθόν για να παραχαράξουν το νόμισμα να χρειαζόταν πχ να μαζέψουν όλα τα νομίσματα για να τα λιώσουν και να αντικαταστήσουν τα μέταλλα τους με άλλα μικρότερης αξίας αυξάνοντας έτσι την παροχή του τότε κυκλοφορούντος χρήματος το πολύ κατά ένα 20 με 30% για να καταφέρουν τελικά έτσι να καμουφλάρουν κάπως την παρακμή και να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι η οικονομία τους συνεχίζει να πηγαίνει καλά, ενώ τώρα λόγω της μεγαλύτερης παραγωγικότητας και της πιο προηγμένης τεχνολογίας να πατάνε απλά μερικά κουμπιά και να αυξάνουν άμεσα την παροχή κατά 200 με 300% ή όσο αυτοί επιθυμούν και μετά να γελάνε, αλλά η παραχάραξη του νομίσματος παραμένει πάντα παραχάραξη, ένα έργο δηλαδή που στον διάβα της Ιστορίας τελειώνει πάντα με τον ίδιο τρόπο.

Βέβαια το κακό με όλα αυτά είναι πως ενώ παλιά μπορεί να χρειαζόταν πχ 200 με 300 χρόνια και πολύ περισσότερες μ@λ@kI€$ ανθρώπινης “ατελούς φύσης” για να καταρρεύσει και να εξαφανιστεί εντελώς ένας πολιτισμός, όμως τώρα μάλλον λόγω της ταχύτητας που έχει εισάγει αυτή η “νέα” τεχνολογία και η τεράστια αυτή αύξηση της παραγωγικότητας, ίσως τελικά και να χρειαστούν μόνο 20 με 30 το πολύ χρόνια για να τα τινάξει πλήρως "τα πέταλα" ένας πολύ πιο σύγχρονος και πολύ πιο τεχνολογικά προηγμένος πολιτισμός, όπως πχ ο σημερινός Δυτικός.